มังงะบางเรื่องที่ผลิตในญี่ปุ่นได้รับการตีพิมพ์ทุกสัปดาห์โดยเป็นส่วนหนึ่งของกวีนิพนธ์เรื่องการ์ตูนขนาด 300 หน้า เช่นเดียวกับที่หลายคนอ่านหนังสือพิมพ์บนรถไฟระหว่างทางไปทำงาน คนญี่ปุ่นก็อ่านกวีนิพนธ์เหล่านี้ ถือว่าเป็นความบันเทิงราคาถูก ดังนั้นพวกเขาจึงอ่านและโยนทิ้งไป ในขณะที่หนังสือการ์ตูนอเมริกัน (เช่นฉบับ Action Comics ที่ฉันกล่าวถึงก่อนหน้านี้) จะถูกเก็บไว้และเก็บไว้โดยผู้คนที่หวังว่ามันจะมีค่ามากขึ้นในสักวันหนึ่ง แต่ก็ไม่มี “นักสะสม” ที่สนใจการ์ตูนในญี่ปุ่น การบันทึกกวีนิพนธ์ 300 หน้าหนึ่งเล่มจะเหมือนกับการบันทึกหนังสือพิมพ์ของเมื่อวาน – ไม่มีใครทำ
กวีนิพนธ์เป็นที่นิยมอย่างไม่น่าเชื่อ และศิลปินมังงะมีตารางงานที่บ้ามาก หลายคนต้องพิมพ์สิบหกหรือยี่สิบหน้าต่อสัปดาห์เพื่อให้ทัน การเป็นศิลปินการ์ตูนทั่วไปอาจเป็นเรื่องที่สนุก แต่ก็มีความต้องการสูงเช่นกัน
หากคุณเคยหยิบนิยายภาพการ์ตูนมังงะขึ้นมา มังงะ คุณสังเกตเห็นอย่างอื่น: หนังสือเล่มนี้ดูเหมือนถอยหลัง ทำไม หนังสือเอเชียส่วนใหญ่อ่านจากซ้ายไปขวา หน้าสุดท้ายของเราคือหน้าแรกของพวกเขา (หน้าปกเหมือนจะกลับด้านด้วย) การอ่านนิยายภาพญี่ปุ่นจริงๆ แม้จะแปลแล้ว อาจดูแปลกๆ เล็กน้อยในตอนแรก เนื่องจากทุกครั้งที่คุณเปิดหน้าจะรู้สึกเหมือนกำลังถอยหลัง
นักเขียนและนักวาดภาพประกอบในสหรัฐอเมริกาหลายคนผลิตมังงะ หลายคนเรียกผลงานของพวกเขาว่า “การ์ตูนอเมริกัน” หรือ “การ์ตูนตะวันตก” เนื่องจากไม่ได้ผลิตในญี่ปุ่นโดยนักเขียนและศิลปินชาวญี่ปุ่น (นักปรัชญามักไม่เรียกการ์ตูนที่ไม่ใช่ญี่ปุ่นว่า “มังงะ” แม้ว่าจะวาดในรูปแบบที่เหมาะสมก็ตาม)